ამ პუბლიკაციით გიწვევთ, გამოგვყვეთ საქართველოს ტექსტილის საწარმოებში და უშუალოდ გაგიზიაროთ, როგორია ყოველდღიური ჩაგვრისა და კონტროლის ატანა დაბალი ხელფასის საფასურად და რას ნიშნავს საკუთარი უფლებებისთვის ბრძოლა, როცა უკან დასახევი გზა აღარ არის.
ჟურნალისტი თამუნა ჩქარეული ერთი წლის განმავლობაში სწავლობდა პირობებს ტექსტილის საწარმოებში თბილისსა და რეგიონებში.
მან ფარულად გამოიძია, თუ რა ხდებოდა საწარმოში. რადენიმე დღე მკერავების გვერდით გაატარა, პატარა, მტვრიან და ცხელ საწარმოში, სადაც რვა საათის განმავლობაში შარვლებზე ღილებს ამაგრებდა.
სხვებს რომ დამსგავსებოდა, მოირგო სხვა ტანსაცმელი და მაკიაჟი, მოიგონა სარწმუნო „ლეგენდა“ და გაქრა სოციალური ქსელებიდან.
ამ კვლევაზე დაყრდნობით, პასუხები კითხვებზე ისევ გამოწვევად რჩება: მოიტანს თუ არა მნიშვნელოვან ცვლილებებს ახლადმიღებული შრომის რეფორმა, რომელიც შრომითი ინსპექციის მანდატს აფართოვებს? თუ „ინვესტიციების მოზიდვა“ და „სამუშაო ადგილების შექმნა“ გაგრძელდება ადამიანების კეთილდღეობის საფასურად? შეძლებს თუ არა საქართველო შრომითი უფლებების დარღვევის მანკიერი წრიდან გამოსვლას?