Obecna sytuacja w stosunkach polsko-ukraińskich wygląda paradoksalnie. Z jednej strony obie strony mają rozliczne wspólne interesy, rozwija się współpraca wojskowa i gospodarcza, a Polska jest głównym krajem migracji Ukraińców. Z drugiej jednak strony cieniem na kontakty między Warszawą a Kijowem kładzie się trudna historia, która doprowadziła do największego po 1991 roku pogorszenia się stosunków wzajemnych. Ukraińscy decydenci nigdy nie zdefiniowali, czego tak naprawdę Ukraina chce od Polski i jakie jest miejsce Warszawy w ukraińskiej polityce zagranicznej. Jest jasne, że przyjęta kilkanaście lat temu koncepcja "polskiego adwokata" wymaga dostosowania do nowych warunków. Oba państwa podkreślają, że wspólnym zagrożeniem jest neoimperialna polityka Rosji, jednak wyłącznie na tym trudno jest zbudować trwały fundament współpracy. W dającej się przewidzieć przyszłości historia pozostanie głównym problemem w stosunkach polsko-ukraińskich. Celem obu stron powinno być zneutralizowanie wpływu sporów historycznych na bieżącą agendę relacji dwustronnych. Decydenci w Kijowie powinni pamiętać, że działania ukraińskie na polu historii (w tym np. Zakaz polskich ekshumacji) zawężają pole dla działań każdego polskiego rządu wobec Ukrainy.