Μετά το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας της Κύπρου το 1960, η αναγνώριση της κοινότητας των Λεσβιών, των Ομοφυλόφιλων, των Αμφιφυλόφιλων, των Τρανς και των Ίντερσεξ (ΛΟΑΤΙ) ατόμων ως νόμιμου πολιτικού φορέα και η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΙ ήταν μια αργή και δύσκολη διαδικασία και στις δύο πλευρές του νησιού.  Η κυρίαρχη εθνικιστική πολιτική που τόνισε το κυπριακό πρόβλημα ως ένα εθνοτικό ζήτημα από τη δεκαετία του 1960 εμποδίσαν την κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών σε άλλα ζητήματα - συμπεριλαμβανομένων των ζητημάτων της σεξουαλικότητας και της μη συμμόρφωσης στο φύλο - που έχουν καταστεί λιγότερο πολιτικά σημαντικά, αν όχι απολιτικά, σε σύγκριση με το «Κυπριακό πρόβλημα». Οι εθνικιστικές ομιλίες τείνουν να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελκυστικότητα σε μεταποικιακά, εθνικά διαιρεμένα και συγκρουόμενα πλαίσια, όπως η Κύπρος, όπου τα διακυβεύοντα συμφέροντα μιας ευρέως κοινής εθνικής ταυτότητας είναι ιδιαίτερα υψηλά. Οι ιστορικές αλλαγές της Κύπρου - και οι διάλογοι των Βρετανών αποικιοκρατών που τροφοδότησαν το ενδοεθνοτικό μίσος και τον εθνικισμό και, για πρώτη φορά, απονομιμοποίησαν τη μη συμμόρφωση ως προς τη σεξουαλικότητα και το φύλο στο νησί - έχουν καταστήσει την ετεροφυλοκεντροποίηση και τον φυλοαμεταβατισμό ως την απαραίτητη προϋπόθεση για την ενότητα των εθνικών κοινοτήτων ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, ενώ η προνομιοποίηση της ετεροφυλοκεντροποίησης και του φυλοαμεταβατισμού έχουν στηρίξει τους νομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς μηχανισμούς της ρύθμισης και ιεραρχίας των ζωών και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής.